Η Μάνη λόγω της γεωγραφικής της θέσης, στο μεσαίο δάχτυλο της νότιας Πελοποννήσου, που έχοντας ένα μήκος 75 χλμ και επιφάνεια 1.800 τ.μ. βρέχεται σε μεγάλο μήκος ακτογραμμής από το μεσσηνιακό και λακωνικό κόλπο, με νερά πεντακάθαρα, μακριά από τη μόλυνση και την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη. Αρχίζει βόρεια από τον Ταύγετο, το ψηλότερο βουνό της Πελοποννήσου που η απόληξή του ο Σαγιάς αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της και χωρίζει την ανατολική (προσηλιακή Μάνη), από τη Δυτική (αποσκιερή), και καταλήγει στο νοτιότερο άκρο της Βαλκανικής το Ταίναρο.
Τόπος τραχύς και άγονος, με το ανελέητο φως του ήλιου και την πέτρα να κυριαρχούν, πλαισιωμένα από κυπαρίσσια, ελιές, θάμνους και κάθε λογής αγριολούλουδα, διαμόρφωσε ανά τους αιώνες μια ιστορία και ένα τρόπο οργάνωσης μοναδικό για την Ελλάδα. Ορμητήριο πειρατών, απόρθητη από κάθε λογής επιδρομές, ελεύθερη και περήφανη, κατοικήθηκε από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι τις μέρες μας. Πρώτες κατοικίες τα πολυάριθμα σπήλαια, στη συνέχεια τα ξεμόνια, οι πύργοι, τα πυργόσπιτα, τα κάθε λογής καλύβια, κρήνες, γεφύρια και πολυάριθμα καλντερίμια, σπαρμένα από τα πιο απρόσιτα βουνά μέχρι τα ακρογιάλια, διαφεντεύοντας σε κάθε επίκαιρο σημείο, αποτελούν μάρτυρες αυτής της ιστορίας, της κοινωνικής οργάνωσης και του τρόπου ζωής που αναπτύχθηκε στη Μάνη.
Άπειρες βυζαντινές εκκλησίες με απαρχή στον 5ο αιώνα και που οι περισσότερες χτίστηκαν ανάμεσα στον 11ο-14ο αιώνα με υπέροχες τοιχογραφίες και εντοιχισμένα στις περισσότερες αρχιτεκτονικά μέλη από αρχαίους ναούς είναι σκορπισμένες σε όλη την ύπαιθρο και στους οικισμούς.
Αριστοτεχνική χρήση της πέτρας σε κάθε κατασκευή με τα χαρακτηριστικά μακρόνια, γκωνάρια, λιθανάγλυφα, αγκριούς, θόλους πολεμίστρες, ζεματίστρες, κλουβιά κ.λ.π προσδίδουν μια ιδιαίτερη μορφολογία στην ιδιάζουσα, συναρπαστική αρχιτεκτονική της περιοχής. Από τις πλέον παραδοσιακές περιοχές της Πελοποννήσου με 800 πύργους και πυργόσπιτα, περισσότερες από 1000 βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες, 8 κάστρα, 98 από τους 118 παραδοσιακούς οικισμούς της Πελοποννήσου, περισσότερα από 100 σπήλαια με πρώτο το παγκοσμίως γνωστό σπήλαιο του Διρού.
Στην περιοχή ευδοκιμούν 1000 είδη φυτών, πάνω από 120 ελληνικά ενδημικά φυτά από τα οποία 32 είναι τοπικά ενδημικά μοναδικά σ’όλο τον κόσμο. Οι κλιματολογικές συνθήκες ευνοούν την ανάπτυξη της ελιάς, με παραγωγή εκλεκτού ελαιόλαδου. Η πλούσια βλάστηση σε βότανα και αρωματικά φυτά συντελεί στην παραγωγή εκλεκτής ποιότητας μελιού. Στα πεντακάθαρα παρθένα νερά της ψαρεύονται ακόμα πολλά ψάρια.
Όλα αυτά μετατρέπουν τη Μάνη σε ένα ανοιχτό μουσείο, που συνδυάζει με μοναδική ομορφιά την αγριάδα της φύσης, τις υπέροχες θάλασσες, το καλό κλίμα, την πολιτιστική, αρχιτεκτονική κληρονομιά, τα παραδοσιακά φαγητά, το φρεσκότατο ψάρι και την ηρεμία και απομόνωση μακριά από τον πολιτισμό, ιδιαίτερα σε περιόδους όχι αιχμής.
Τα παραπάνω σε συνδυασμό με το καλό οδικό δίκτυο που συνδέει τους οικισμούς της και τη μεγάλη ευκολία πρόσβασης τόσο από όλη την Πελοπόννησο (Καλαμάτα, Σπάρτη, Τρίπολη κλπ.) αλλά και την Αθήνα με τα μεγάλα οδικά έργα (ιδιαίτερα μετά την κατασκευή της Αττικής οδού από τις περισσότερες περιοχές της Αθήνας η Μάνη είναι πλέον υπόθεση 3 ωρών), κάνουν τη Μάνη ένα ιδιαίτερα ελκυστικό τόπο διακοπών, όχι μόνο για το καλοκαίρι αλλά και για κάθε Σαββατοκύριακο όλο το χρόνο.
